Ik kwam, ik zag, ik overwon

In dit drieluik wil ik jullie meenemen in mijn burn-out traject. Hoe is het voor mij zover gekomen, hoe was het om diep te zitten en niks meer te kunnen voor mijn gevoel en hoe kwam ik er toen weer uit en wat zou ik nu anders doen.

Ik kwam
Ik kom vanuit een praktisch gezin, wij waren ingesteld op handelen, nadenken en doen.. Door een traumatische ervaring in mijn jeugd, mijn vader overleed na een ziekbed van meerdere jaren toen ik 7 jaar oud was, waren gevoelens en emoties lange tijd niet mijn sterkste kant. De eerste fase van mijn leven heb ik bewust doorgemaakt met mijn moeder, de rol van een vader heb ik gemist.

Mijn moeder was zoals eerder gezegd van de praktische. Hard werken, goed je best doen, positief opvallen en dienstbaar zijn waren motto’s die mij vanuit huis zijn meegegeven. Laat een baas zien dat je werkt, kijk waar het werk ligt en zorg dat je positief opvalt. In mijn overtuiging was ik jarenlang goed bezig. Hard werken, veel oog voor details (mede ingegeven door mijn gevoeligheid)

Eigenlijk kan je het een beetje vergelijken met het luikje bij de keuken van het Chinese restaurant op de hoek. Daar wordt een bestelling naar binnen geschoven en binnen 10 minuten wordt er weer een complete rijsttafel met alles erop en eraan naar buiten geschoven. Zo gedroeg ik me ook op de werkvloer. Collega’s vroegen iets en ik pakte het probleem op, analyseerde het, werkte het uit en stuurde de oplossing met strik en al eromheen terug naar de afzender. Ging jaren achter elkaar goed. Totdat ik verder in mijn carrière meer verantwoordelijkheid kreeg. Ik ging steeds meer op mijn bordje nemen en wilde het vooral goed  doen, steeds maar beter en beter. Van goed naar beter, naar nog beter, ga zo maar door. Bracht het me wat, nee eigenlijk niet. Met het je best doen ging ik me steeds onzekerder voelen. Twijfel was gezaaid en ging uitgroeien. Hoe meer ik mijn best deed, des te meer energie het kostte. Ik liep stukje bij beetje meer leeg. En niet willen toegeven. Ik werd steeds minder vrolijk, somberder, prikkelbaarder, had geen energie maar we gingen stug door. Want het moest. Dat was mij geleerd, betrouwbaar, dienstbaar, open staan voor anderen, productief zijn. Niet opgeven, niet klagen maar dragen, even slikken en weer doorgaan want je bent toch een gezonde Hollandse jongen. Gelukkig was er een klein lichtpuntje in deze zware tijden. Ik zou met mijn partner een weekendje weg gaan. Even wat rust in de hectiek. Het weekendje is toen aardig op een deceptie uitgelopen. In plaats van een ontspannen weekend in een hotel lag ik thuis op de bank te creperen van de pijn. Na een bloedonderzoek werd ik doorgestuurd naar de spoedeisende hulp. Na een uurtje onderzoeken was de conclusie we gaan aan de antibiotica. Dus ik dacht kom maar op met die pillen. Nee we gaan naar boven zei de arts…….

Ik zag

En daar lag ik dan, met een infuus in mijn arm. Een zak met antibiotica aan een standaard naast mijn bed. Alleen in een bed, voor het eerst van mijn leven in een ziekenhuis. Ik voelde me leeg, alleen, verlaten, angstig, onzeker. De eerste nacht heb ik nauwelijks geslapen van alle geluiden om me heen. De artsen dachten aan een acute galblaas ontsteking. Na een paar dagen antibiotica en aanvullend inwendig onderzoek bleek ik een heftige longontsteking te hebben. Na 5 dagen ziekenhuis mocht ik weer naar huis. De tank was leeg, alles wat ik voorheen kon, leek onmogelijk. Ik was moe, niet gewoon moe, maar totaal uitgeput. Na het opstaan kon ik een uurtje aan de tafel zitten, daarna volgde de bank en dan toch maar weer een paar uur slapen zodat ik het avondeten aan kon. Alles waar ik vroeger van droomde, gewoon lekker een film kijken overdag was nu waarheid geworden. Alleen de waarheid was bikkelhard. Een film trok ik niet, ik kon hangen, slapen, en wat eten. Ik was gewoon niks meer waard. Mijn hersenpan was een pruttelende soep vol onsamenhangende ingrediënten. Hoe had ik ooit kunnen werken, gericht taken uitvoeren, aandacht hebben voor iets. Ik wist het niet meer, een ding wist ik zeker dit moest echt de bodem zijn van de put want dieper dan dit kon het voor mijn gevoel niet worden.

Na een paar weken miserabel gevoeld te hebben kwam het besef dat ik iets moest gaan doen. Dit gaat niet vanzelf over. Een gespecialiseerd burn-out traject werd door mijn werkgever afgewezen, want dat kost geld. Probeer maar wat te regelen via je zorgverzekering was het advies. Daar zat ik dan op de bodem van de put. De intentie om eruit te klimmen had ik wel maar hulp werd me ontnomen.

Lekker een deuk in je zelfvertrouwen. Ik had me zo hard voor jullie ingezet, zoveel gegeven, letterlijk mezelf weggegeven. Dank je wel voor je inzet maar zoek het lekker zelf uit.

Ondertussen probeerde ik zelf weer kleine stapjes te maken. Weer naar buiten gaan.

Eerst kleine stukjes lopen met de honden, steeds een groter rondje.

In de ochtend 20 minuten baantjes zwemmen. Gelukkig kon ik erna weer naar bed voor een paar uurtjes want ik was kapot.

Ook boodschappen doen was een uitdaging. Ik kan me nog goed herinneren dat ik in de supermarkt stond en dat ik me serieus niet meer kon herinneren waarvoor ik eigenlijk gekomen was. Een hele winkel vol met spullen en ik had geen idee wat ik moest hebben.

In wanhoop heb ik toen maar naar huis gebeld met de vraag wat ik ook al weer moest halen.

Daar sta je dan als volwassen man, die zelfs voor een pak yoghurt en een zak appels een boodschappenlijstje moest maken omdat hij het niet kon onthouden.

En ik moest weer normaal gaan functioneren in de maatschappij….. Mijn werkgever begon ook al te pushen dat het nu wel lang genoeg had geduurd. Ik wilde wel maar ik wist echt niet hoe.

Ik overwon

Op eigen wiskracht ben ik me gaan oprichten. Vele gesprekken met mijn partner en vrienden hielpen mij ook. De enige hulp die ik kreeg was een traject bij de psycholoog. Op het diepste van mijn burn-out had ik me aangemeld voor gesprekstherapie. 8 weken later was ik aan de beurt. Ik was helaas niet de enige die in nood was. Inmiddels moest ik ook me melden bij de Arbo arts. Helaas had ik het niet zo getroffen met mijn Arbo arts. Zijn eerste advies was ga maar weer werken voor drie halve dagen. Wat, 4 uren achter de computer???? Ik was blij dat ik inmiddels een beetje kon lopen. Een gewoon rondje met mijn honden kon ik net volhouden. Om op mijn werk te komen moest ik 40 minuten met de auto rijden.

De eerste keer dat ik op de zaak kwam moest ik gelijk bij mijn General Manager komen en die vroeg vol goede moed en gaan we weer knallen?? Knallen, huh ik was blij dat ik weer de trap op kon lopen, ik moet bijkomen van het hier naar toe komen en de trap op lopen.

Laat staan dat ik weer ga knallen gelijk. Inmiddels waren ook de gesprekken met de psycholoog gestart en ik merk dat ik vanuit mijn levenservaring heel makkelijk over de dingen kon praten. Letterlijk er over praten, want als ik heel eerlijk ben kan ik me de tips uit die tijd niet meer herinneren. Maar hoe ben ik er dan uit gekomen. Nou met heel veel kracht en doorzettingsvermogen. Veel steun vanuit mijn gezin, dit was voor mij gelukkig een stabiele basis waar ik op terug kon vallen. In deze tijd ben ik ook gestart met yoga. Mijn partner volgde al een tijdje yogalessen en op haar aanraden ben ik ook mee gaan doen.

Voor de eerste les dacht ik, dat is best makkelijk, beetje op een matje zitten en wat houdingen aannemen. Dat viel even grof tegen. Ik was gesloopt na de eerste lessen maar als ik achteraf terug kijk is yoga voor mij wel een van de methodes geweest die me geholpen heeft om weer de weg omhoog te vinden. Je kan niet de beste zijn in yoga, je kunt er geen medaille voor krijgen, je kunt alleen je eigen grenzen leren voelen en kijken of je ze op kan rekken. Want dat laatste was zeker nodig. Mijn wereldje was zo klein geworden op de bodem van de put. Ik moest weer rekken en stretchen. Mijn grenzen stapje voor stapje verleggen om weer op krachten te komen. Sporten was ook een van de ingrediënten die zeker bijdroegen aan mijn herstel. Op een gegeven moment ging ik 3x per week een uur fitnessen en volgde ik 2x per week een yogales. Door het sporten en de yoga leerde ik beter mijn grenzen aangeven. Zo heb ik na een aantal weken durven aangeven bij de Arbo arts dat ik de twee dagen dat ik niet werkte heel hard nodig had om bij te komen. 3×4 uur werken was veel te veel. We zijn toen terug gegaan naar 5×2 uur. Doseren was voor mij het toverwoord. Omdat ik geen adequate begeleiding kreeg moest ik alles zelf uitvinden. De Arbo arts was in mijn opvatting meer er voor de werkgever dan voor mij als werknemer. Hij was er alleen om een voortgang te rapporteren maar niet om mij te ondersteunen in dit proces.  

Wat zou ik nu anders doen?

Ik zou nu ervoor zorgen dat het niet zo ver zou komen. Lekker makkelijk praten achteraf, maar ik ben nu bewuster van mijn patronen. Als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg!

Veel bewegen en gezond eten zijn een van de basisprincipes om gezonder en fitter in je lijf te zitten. Ik zou eerder mijn grenzen aangeven. Want als ik terug kijk, is er structureel over mijn grenzen heen gegaan. En wie is daar verantwoordelijk voor? Ja dat was ik helemaal zelf. Ik heb geen grenzen aangegeven, ik was eerder grenzeloos waardoor ik alles liet binnenkomen en ik al mijn energie en positiviteit weg gaf.

Ik zou hulp zoeken bij iemand die gespecialiseerd is in burn-out herstel. In mijn recente opleiding tot Body Mind Release therapeut heb ik geleerd dat je nog zo hard wilt kunnen veranderen, maar ons lichaam bezit tal van beschermingsmiddelen en technieken om alles bij het oude te houden. Onze mind houdt niet van veranderingen anders had ik al deze ballast allang losgelaten. Inmiddels zijn vele mensen van hun burn-out af geholpen middels Body Mind Release. Ik had 9 tot 12 maanden nodig had om een beetje normaal te functioneren, dit met behulp van een psycholoog en heel veel moed, vertrouwen en doorzettingsvermogen. In een BMR traject bewerkstelligen ze dit in 2 tot 3 maanden door eigen inzet en goede coaching!! Waarom maanden blijven zeulen met jezelf als het ook in een paar maanden kan en met een blijvend resultaat. Wat had ik graag dergelijke hulp gehad. Het had mij bijna een jaar van mijn leven lamlendig, moe en uitgeput voelen gescheeld. Doordat ik zelf ook het traject van Body Mind Release doorloop weet ik wat het doet. Meer energie, meer focus, minder afhankelijk van anderen, vrolijk, meer lijfbewustzijn en ga zo maar door.